Zittend op het bankje bij de oude slotgracht, open ik de fles rode wijn. Franse kaasjes uit dezelfde streek leg ik op een houten dienblad naast mij. Hier wil je niet meer weg.

De ‘Heerlijkheid Brakell’ is al bewoond vanaf begin 1500. Maar in het rampjaar 1672 blazen de Fransen het huis op. Vanaf dat moment is het een ruïne die ongekende romantische gevoelens oproept. Aan het eind van de 18^de eeuw, de Romantiek, ontstaat er een waardering voor de vervallen resten van een gebouw. Daarvoor werd het bijvoorbeeld gebruikt als vindplaats van gratis bouwstenen. Er zijn in Nederland nog ongeveer zo’n 80 ruïnes. Helaas verdwijnen er steeds meer, hoewel de waardering als cultureel erfgoed wel toeneemt. Ze worden met een mooi woord ‘gemankeerde monumenten’ genoemd.

Maar wat maakt de ruïne nu zo fascinerend? Allereerst is het je fantasie die aangesproken wordt. In gedachten moet je het bouwwerk afmaken. En dat maakt nieuwsgierig want hoe heeft het er dan uitgezien? Tevens horen bij de restanten verhalen! Er is op die plek van alles gebeurd en vaak spookt het er, dus…. Avontuur! Filosofisch staan de gemankeerde monumenten natuurlijk voor de vergankelijkheid. Niets blijkt eeuwig. En er naar kijken, is ook oog in oog staan met je eigen tijdelijkheid. Daarnaast tonen vervallen gebouwen de kracht van de natuur die langzaam de resten aan het oog gaat onttrekken. Wilde wingerd wint het van gebrokkelde stenen resten. Het maakt ons nietig tegenover zulke trage maar onverslaanbare krachten.

En wanneer je zo op een bankje zit en kijkt naar het sprookjesachtig verval, dan ben je een onderdeel van het landschap, dan strooit het zonlicht ook goud op jouw haren, dan kwaken de kikkers een symfonie enkel bestemd voor jouw oren, dan zit je zo in de schilderijen van kunstenaars als Hubert Robert of Wijnand Nuyen. Gratis en zonder museumjaarkaart. O ja, wil je misschien met mij ………. We keken elkaar glimlachend en hevig verliefd aan. Deze middag neemt niemand ons af.